Αλίμονο...
Θέλω απόψε να σου γράψω, μα φοβάμαι μήπως κλάψω. Με κουράσανε τα δάκρυα κι οι λυγμοί...
Της νύχτας οι αμαρτωλοί και της αυγής οι μόνοι, θέλουν βαρύ ζεμπέκικο και νευρικό τιμόνι.
Όσοι με τον Χάρο γίναν φίλοι...
Καλοτάξιδος, Δημήτρη!
Σ' έκλαψα πολύ! Φτάνει!
Κομματάκια δυο, έγινα πάλι...
Όμως, πάντα γελαστή,
Κατερίνα
Υγ. Πηγή, φυσικά η zougla.gr Ας είναι καλά που με "ταξίδεψε" Εκεί!(Πολλά τα "Ευχαριστώ" όπως και τα κρατούμενα, ένα μόνο στίγμα στον αέρα. Ας με συγχωρήσουν που δεν τους ρώτησα, αν επιτρέπεται... Άλλωστε, εγώ στιγμές "κρατάω". Απλή μπλοκατζού...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου